پشت صحنه فیلم The Dark Knight

 

وقتی صبحت از سینما میشه، همیشه یه فیلم هست که زودتر از همه به ذهن آدم میرسه. برای خیلیا این فیلم پدرخوانده اس، برای خیلیا هم ارباب حلقه هاست. خیلی از فیلما میتونن باشن. اما یه فیلم هست که جایگاه ویژه ای رو توی دل ها برای خودش باز کرده و گزینه اول خیلی از دوستداران سینماست. حتی اگه گزینه اول هم نباشه مطمئنا جزو پنچ فیلم برتر اکثریت علاقه مندان به سینما هست.

 

شوالیه تاریکی

The Dark Knight فیلمیه که تقریبا تعریف جدیدی برای دنیای کمیک خلق کرد. دنیای کمیک ها معمولا پر از ابرقهرمان های مختلفه که با قدرت های فانتزی و خدادادیشون کل آدم بدا رو از صحنه بیرون میکنن و خیلی هم به چالش کشیده نمیشن. حداقل از نظر شخصیتی و روان شناختی به چالش کشیده نمیشن. کریستوفر نولان با سه گانه بتمن، بتمن رو از دنیای فانتزیش پایین کشید و اونو به دنیای خاکستری شهر و آدمای توش نزدیک کرد.

شروع بتمن

 در قسمت اول یعنی Batman Begins نشون داد که بروس وین از اولش اینقدر قوی نبوده و یه آدم معمولیه با کلی ترس و عزت نفس پایین که همش دنبال اینه که یه چیزی رو به خودش ثابت کنه و همیشه هم خودش رو بابت کشته شدن پدر و مادرش سرزنش میکنه. این آدم مثل بقیه ابر قهرمان های معمول با یه روان سالم داستان رو شروع نمیکنه. پر از درد و ضعفه. دنبال انتقامه. اما خودش رو بالا میکشه. از نو میسازه و باز هم کامل نیست. بهتر از قبله اما ضعف های خودش رو داره.

آدم های دورو

 توی قسمت دوم یعنی شوالیه تاریکی، شخصیتی به اسم جوکر بُعد دیگه ای از شخصیت بروس رو به چالش میکشه. جوکر تمام تلاشش اینه که به دنیا ثابت کنه که آدما توی شرایط سخت و بحرانی چهره واقعی خودشون رو نشون میدن و تا حدود زیادی هم توی کارش موفق بود. توی یه قسمت از فیلم بتمن مجبور میشه بین عشقش و شهرش یکی رو انتخاب کنه و اون عشقش رو انتخاب میکنه. قسمت بعدی هاروی دنته که تبدیل میشه به هاروی دو چهر یا همون دو روی خودمون و بعد دیگه ای از خودش رو نشون میده.

تولد آقای منفی

این فیلم بر خلاف خیلی از فیلم های ابر قهرمانی فضای نسبتا تاریکی داره. خوب و بد مطلق نداره. و به همین دلیل شرایطی رو ایجاد کرد که یکی از محبوب ترین شخصیت های منفی تاریخ متولد بشه. جوکر با بازی هیث لجر. اکثر کسایی که فیلم رو دیدن، بیشتر طرفدار شخصیت جوکر هستن تا بتمن. این یکی از خواص فیلم های نولانه. چیزی به اسم خوب و بد مطلق وجود نداره و هر کسی میتونه در جایگاه خودش جذاب باشه.

کارگردان سنتی

Christopher Nolan مثل همکارش Quentin Tarantino زیاد به تکنولوژی های روز اعتقاد نداره و سعی داره که همه چی توی فیلمش واقعی باشه. اون بیشتر به جلوه های ویژه میدانی معتقده و تا مجبور نشه از جلوه های ویژه کامپیوتری استفاده نمیکنه.

یعنی بر خلاف دیوید فینچر که هر المان جزئی توی تصویرش ممکنه جلوه های ویژه باشه، تنها تفاوت تصویر خام و نهایی خیلی از صحنه های فیلم های نولان ممکنه فقط تصحیح رنگ باشه. این کارگردان دوست داشتنی فیلم هاش رو به صورت آنالوگ و با دوربین های نگاتیوی فیلمبرداری میکنه و  زیاد طرفدار دوربین های دیجیتال نیست.

توی این ویدیو که  فکتا براتون آماده کرده میتونید قسمتایی از پشت صحنه این فیلم زیبا رو ببینید

 

با مجله فکتا از دنیای تکنولوژی لذت ببرید